जातो तिथे कपाटे उघडून पाहतो मी
ग्रंथांविना घराला शो-रूम मानतो मी
वाटेत माणसाचे माणूसपण हरवले
उत्क्रांतवाद कोठे चुकला, तपासतो मी
बांधून ठेवणारे विरलेत सर्व धागे
तुटलेपणा मनांचा शब्दात ओवतो मी
शिकलो नव्या जगाचे रीती-रिवाज मीही
सोयीनुसार जवळी येतो, दुरावतो मी
हिंदूपणास जपतो, मी संस्कृतीस जपतो
(तोरण सणासुदीला दारास लावतो मी!)
वरदान शारदेचे, की शाप हे कळेना
हरपून भान कागद दिन-रात नासतो मी
Labels: ghazal, Marathi ghazal, गझल, मराठी गझल
1 Comment:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
वरदान शारदेचे, की शाप हे कळेना
हरपून भान कागद दिन-रात नासतो मी...
he tar bhannat ch...
khoop mast....