गुंजारव

काही क्षणांचे गुच्छ
काहींचे वेचे
थॊड्या मोळ्या
आणि असंख्य ढेकळं...

गुच्छ कोमेजले, वेचे विखुरले
मोळ्यांच्या काटक्या सरपण होऊन जळून गेल्या
ढेकळं मात्र चिवट निघाली
काळाच्या ओघात वाहून, विरघळून गेली नाहीत

त्यांचे दगड झाले
चाललेल्या प्रत्येक निरुपयोगी मैलाची साक्ष देणारे
आठवणींच्या थडग्यांच्या डोक्याशी उन्मत्त उभे
चिरे होऊन ही ढेकळं
अव्याहत चिणत असतात मला
क्षणांनो, तुम्ही क्षणभंगुरच बरे होता