शब्द कोशात होते
स्फटिकाप्रमाणे निर्मळ, पारदर्शी;
शाळकरी वहीत होते
सुवाच्य, सुबोध, सुविहित;
प्रेमिकांच्या ओठी होते
गोड, स्निग्ध;
भांडणात होते धारदार,
कधी कचकचीत शिवी होऊन.
मनाच्या सप्तपाताळात
लुप्त सरस्वतीचा शोध घेण्याच्या भगीरथ प्रयत्नात
माझी छाया पडली त्यांच्यावर,
आणि शब्द काळवंडले,
छटांना नादावले;
परावर्तित करू लागले हातात आल्यासारख्या भासणार्‍या मासोळ्यांना.
नेम चुकू लागला
अर्थासाठी जाळे टाकून बसलेल्या धीवरांचा
--की राहिला नाही शब्दांचा?
निसटताहेत ते हातून
तेलाने माखलेल्या मल्लांसारखे,
मला अस्मान दाखवून.
आणि विजयोन्मादात
उतरताहेत कागदावर करड्या रंगात,
कृष्ण-धवलाच्या जुन्या काटेकोर मर्यादा झुगारून.
हा त्यांचा निसटता विजय
की सौकर्याचा घोर पराजय?
ही दुविधा ग्रासते
अंतिम टप्प्यातल्या कर्करोगाप्रमाणे
ओळी-ओळीला.
आणि मी होतो - नि:शब्द.
Labels: कविता
0 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)