झाले जुने नभाचे ते चंद्र, सूर्य, तारे
वृद्धाश्रमात त्यांना भरती करू, चला रे
अग्नीस काष्ठ लागे, अग्नीस तेल लागे
जळतात इंधनाविण पोटातले निखारे
येथे युगायुगांची चाले उपासमारी
अनान्न माणसांना मिळती अमाप नारे
वाया अनेक गेली नापीक वाम वर्षे
पाण्यात मृगजळाच्या पिकतील का शिवारे ?
घेतात लोक हल्ली का मुक्त श्वास येथे ?
बसवा पुन्हा मनांवर ते कालचे पहारे
जाती नव्या दिशांना शोधात संपदेच्या
रस्त्यात माणसांच्या पेरा जुने निखारे
निर्धास्त व्हा सुरांनो, अमृत न मागतो मी
बस, मेघमाऊलीचे तम-ऊर दाटवा रे
सोप्या करून सांगू जखमा, मिलिंद, त्यांना
करतात क्लिष्टतेचा आरोप वाचणारे
Labels: गझल
0 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)