गुंजारव

काळोख मातला होता, बेहोष चांदणी होती
ना दोष सर्वथा माझा, ती वेळ निसरडी होती

हो, सभ्य रीत, मर्यादा, लंघून काल मी गेलो
झाला प्रमाद हा माझा, पण रेष पुसटशी होती

नाकारले कितीही तू, तुज भावली धिटाई ती
ओठात लाजरी, लटकी तक्रार कालची होती

ना झुळुक एक वाऱ्याची, ना थेंब पावसाचाही
स्मरणातली तुझ्या-माझ्या पण रात्र वादळी होती

झाली पहाट केव्हा ते कलिके तुला न कळले पण
न्हाली दवात अंगाची एकेक पाकळी होती

ओल्या उन्हात प्राचीच्या लावण्य पहुडले होते
तनबाग डवरली होती, भ्रमरांस पर्वणी होती

अंगावरील हा काटा, हा देह पीस झालेला
येऊन सखा गेल्याची ही साक्ष बोलकी होती

होता पहाट पृथ्वीच्या अंगावरून ओलेत्या
होते धुके उतरलेले की लाज ओढली होती

डोळ्यांस, भृंग, साकीच्या देऊ नकोस तू डोळा
सारी नशा वयाची त्या चषकांत उतरली होती